lunes, 4 de febrero de 2008

tu

Tu

Si defino tu recuerdo,
si tengo que definirte a ti,
si mi corazón te hablara.

Temo que eres la más bella,
Temo que me hechizaste,
Temo que no te volveré a ver
y es eso lo que me encarcela.

Mi prisión es tu recuerdo,
Mi esperanza son tus ojos,
De la prisión de no tenerte.
Me consuela por que te tuve,
La prisión de no tenerte
Me ahorca y agonizo,
Me aprieta cada vez mas
Cada segundo, día, año.

Esta es la sentencia
Por haberte tomado,
Por haberte perdido.
Los segundos pasan lentamente,
Tu me sentencias,
Tu me ilusionas.

Como te deje ir
donde no te avisto.

Después de dejarte
encontré oro, plata, piedras
preciosas pero no valiosas,
como lo eras tu.

Seguía buscando,
pero no estabas.

Seguía buscando,
pero no estas.

El segundero avanza,
aprieta y corta mis venas.
Si mi sangre
me libera y te encuentro,
con sangre le pagare,
a mi destino que gira
en torno a tus
hilos de finos oro.

Mi corazón grita y ruega
por que me perdones,
mi intención no eran tus lagrimas,
sino el resplandor mágico en tu rostro,
y que el amor de nosotros dos,
fuera mas grande que el universo,
que incrementara y acelerara como el big bang,
pero que nunca jamás muriera.
En mi no ha muerto este amor,
sino que vive y sobrevive;
soy yo quien agoniza,
más lejos estas tu
y más se acerca mi muerte.

El pasado es pasado,
pero mi pasado eres tu,
pero mi presente eres tu,
pero mi futuro eres tu.

Puedo verte en el aire,
puedo verte en las estrellas,
puedo verte en lo oscuro,
pero son meras ilusiones.

Que acaso si existe DIOS,
mi DIOSA no eres tu.

Que acaso si existe origen,
mi fin no eres tu.

Que acaso si me das fuerzas,
también me las quitas.

Que acaso si tu eres todo,
yo sin ti soy nada.

Que acaso si hablo solo,
es por que mi corazón te grita.

Que acaso si te perdí,
perdí mi vida también.











ABEL DE MIRANDA.

No hay comentarios: